Το μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου του Βουνιού και ο παππά Γιώργης Μαλτέζος.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Ήταν η τρίτη φορά που έφθασα στο μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου του Βουνιού στο Καστελλόριζο. Την πρώτη με τα πόδια τον Μάρτη του 2003 μαζί με τον Γρηγόρη Οικονόμου, τη δεύτερη πριν από δύο εβδομάδες, επίσης με τα πόδια, και την τρίτη με το αυτοκινητάκι του παππά Γιώργη Μαλτέζου, ο οποίος μας ξενάγησε στα ενδότερα αφού πήρε πρώτα τα κλειδιά από τον... ταξιτζή του νησιού!

Ευχάριστη πάντως η έκπληξη φέτος αφού, ναι μεν η πόρτα του μοναστηριού ήταν κλειδωμένη, το ίδιο το μοναστήρι όμως αναστηλώθηκε και διεσώθη. Για πόσο χρόνο; Άγνωστο έτσι όπως είναι κλειδωμένο και έρημο.

Τετρακόσια συνολικώς σκαλοπάτια, με απόσταση λίγων μέτρων το ένα απ' το άλλο, και ένα μονοπάτι ενός περίπου χιλομέτρου χωρίζουν το μοναστήρι απ' τον οικισμό του Καστελλόριζου. Μισή ώρα δρόμος αν διατηρήσει ο περιπατητής σταθερό βηματισμό χωρίς περιττές στάσεις.

Το μονοπάτι είναι εξαιρετικό, με τα πεύκα να σκεπάζουν αρκετά σημεία της διαδρομήγς και με το Καστελλόριζο να απλώνεται στα πόδια του βουνού σαν μαγική ζωγραφιά.

Ο παππά Γιώργης, γνώριμος από το 2003, όταν πήγαμε στο Καστελλόριζο για να προετοιμάσουμε τη μεγάλη Αποστολή Αγάπης για λογαριασμό του "Ναυτίλου", μου μίλησε για το μοναστήρι, για τον κίνδυνο που ελλοχεύει να καταστραφεί και πάλι αφού δεν υπάρχει άνθρωπος να μείνει εκεί και να το συντηρεί, για τα μπουγελώματα του Προφήτη Ηλία και πώς ο ρομαντισμός των πρώτων χρόνων του εθίμου, τότε που ο παππάς έδινε πρώτος το σύνθημα πέφτοντας με τα ράσα στη θάλασσα, μεταλλάχτηκε στα σημερινά τσιφτετέλια των γυναικών με τα μπικίνι, τα σουβλάκια και τα μπουζουκο-τράγουδα.