Βόλτα στον κρυμμένο παράδεισο των Βλυχάδων.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Διαπίστωσα, τελικώς, ότι αποτελεί ιδιαίτερη ευχαρίστηση να περπατάς και να συζητάς με ανθρώπους σαν τον Μανώλη Αβαράκη, σε μέρη μάλιστα που δεν είναι προβεβλημένα και γι' αυτό προσιτά μόνο σ' αυτούς που γνωρίζουν.

"Θέλεις να πάμε μια βόλτα μέχρι τις Βλυχάδες;", με ρώτησε κάποια στιγμή ο Μανώλης, ο οποίος μπήκε ήδη στον κατάλογο των λίγων αλλά καλών φίλων μου. Τι να του απαντήσω; Ότι δεν θέλω; Αφού ούτως ή άλλως κυνηγός της αναζήτησης και των εμπειριών είμαι, μόνος μου ή με τη συνοδεία κάποιου φίλου με τον οποίο πρέπει - απαραίτητη προϋπόθεση αυτή - να εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος.

Καβάλλησε λοιπόν ο καθένας το μηχανάκι του και αρχίσαμε να ακολουθούμε ένα χωματόδρομο που δεν είχε ούτε πινακίδες, ούτε αυτοκίνητα, ούτε ανθρώπους. Πλατάνια μόνο, ελιές, τρεχούμενα νερά και πτηνά του ουρανού που σταματούσαν το τραγούδι τους ξαφνιασμένα από τον αφύσικο ήχο του δίτροχου.